D.J. McIntosh - Wiedźma z Babilonu

„Fikcja literacka osadzona w świecie faktów historycznych – tajemnice starożytności odżywają na nowo”

Historia starożytna choć uparcie i do znudzenia wałkowana w szkołach nadal pozostaje tajemnicza i interesująca. Do tej pory tysiące naukowców i badaczy zajmuje się odkrywaniem zagadek odległej przeszłości oraz poszukiwaniem starożytnych i zaginionych artefaktów. Temat ten nie jest łatwy, gdyż szybko można pogubić się w zawiłych faktach historycznych, ponieważ niewiele z tego co wywodzi się ze starożytności to informacje sprawdzone i w stu procentach pewne. Dlatego też do literackiego debiut D.J McIntosh po tytułem „Wiedźma z Babilonu” podeszłam z przymrużeniem oka.

Rok 2003 – w Iraku trwają działania wojenne. Ludzie dokonują grabieży a miasta pogrążają się w chaosie. Nawet muzea nie są wolne od rabunku. W końcu upada też słynne irackie Muzeum Narodowe – jednak trzem mężczyznom udaje się „uratować” pewien tajemniczy artefakt, który następnie wywożą z kraju…                                                                           
Następnie poznajemy mieszkającego w Nowym Yorku Johna Madisona, któremu ostatnio los nie sprzyja. W wypadku samochodowym ginie jego brat – co gorsza to on był kierowcą – a wkrótce za sprawą wspomnianego wcześniej przedmiotu zostaje uwikłany w nieprawdopodobną sprawę i choć wcale nie ma ochoty będzie musiał odegrać w tej historii kluczową rolę.

Nie jestem w stanie streścić tej opowieści inaczej. Powieść zawiera tyle wątków, że nie sposób wspomnieć o jednym a ominąć inne, a tym samym zamiast recenzji stworzyłabym Wam zupełnie niepotrzebne streszczenie. Niełatwo jest mówić o historii, dlatego podziwiam McIntosh za to, że postanowiła zająć się taką tematyką i nie poległa, co więcej stworzyła historię „trzymającą się kupy”, intrygującą i wciągającą. Za sprawą „Wiedźmy z Babilonu” przenosimy się z Manhattanu do starożytnej Babilonii i współczesnej Turcji czy Iraku. To co urzeka w tej powieści to fenomenalnie skonstruowana intryga. Musze przyznać, że choć kilku informacji i historycznych powiązań nie udało mi się ogarnąć swoim „małym rozumkiem” to absolutnie nie wpłynęło to na mój odbiór i zrozumienie całej powieści.

„Wiedźma z Babilonu” nie jest lekturą lekką, gdyż niesie w sobie ogromną dawkę historycznych rewelacji, jednak jest napisana językiem przystępnym i zawiera bardzo ciekawą historię fikcyjną. Przyznam, że nie mogłam wymarzyć sobie lepszego efektu połączenia fikcji literackiej i faktów historycznych.

Polecam powieść „Wiedźma z Babilonu” każdemu kto ma ochotę na ciekawą trylogię. Właśnie! Moi mili „Wiedźma” to dopiero początek tej zapierającej dech w piersiach historii. A biorąc pod uwagę zaskakujące zakończenie i kilka nierozwiązanych wątków, zapowiada się, że będzie jeszcze lepiej. Byłam przekonana, że ta lektura mnie zawiedzie a zaskoczyła i wciągnęła mnie tak bardzo, że do tej pory wydłubuje z ubrań ziarenka piasku z irakijskich pustyni.

Moja ocena: 5-/6

Tytuł: Wiedźma z Babilonu

Autor: D.J. McIntosh

Ilość stron: 424

Wydawnictwo: Bellona 2011

Książkę dostałam od i zrecenzowałam dla portalu DUŻE KA, serdecznie za nią dziękuję.

Nowy numer GRABARZA

Pragnę Was zachęcić do ściągnięcia najnowszego numeru Grabarza Polskiego. Znajduje się tam jedna moja recenzja. Krótki "wywiadzik" ze mną i co, dla mnie, najważniejsze - pierwsze moje opowiadanko, które ujrzało światło dzienne - chciałabym abyście podzielili się ze mną swoimi opiniami na jego temat i nie byli zbyt surowi w swej ocenie. :D Chociaż konstruktywna krytyka mile widziana :):) Pozdrawiam!

NAJNOWSZY NUMER GRABARZA DO POBRANIA - TUTAJ -

Kevin Hearne - Między młotem a piorunem

„Część kolejna, nie ostatnia??”

„Między młotem a piorunem” to już trzecia książka wchodząca w skład „Kronik Żelaznego Druida” i kolejna odsłona przygód ulubionego i jedynego w swoim rodzaju (bo ostatniego) druida Atticusa O’Sullivana. Po tym jak rozgromił grupę niemieckich wiedźm, czekają go jeszcze dwa zadania – oba są równie niebezpieczne i wiążą się z wkurzeniem dosyć sporej grupy nordyckich Bogów.

Poprzednio Atticus obiecał za pewną drobną przysługę dokonać innej drobnej przysługi względem jednej wiedźmy, teraz przyszło mu wywiązać się z obietnicy. No więc wkradł się do Asgardu po jedno złote jabłko z ogrodu Idunn a przy tym jak zwykle wywołał spore zamieszanie. Oczywiście, to nie koniec jego kłopotów, gdyż jego kolejnym zadaniem był ponowny powrót do krainy Odyna w celu zabicia Thora a później ucieczka z miasta (w którym mieszka) i zatarcie za sobą wszelkich śladów. Jak się to wszystko potoczyło? Musicie dowiedzieć się sami.

Przede wszystkim muszę podkreślić, że jest to część, której nie da się zrozumieć bez znajomości części poprzednich. Autor po prostu darował sobie wszelkie retrospekcje i nawiązania do „Raz wiedźmie śmierć”. Następną zmianą jaka pojawia się w powieści jest ta zachodząca w głównym bohaterze – wiekowy druid zaczyna poważnieć i ma to też swoje odzwierciedlenie w sferze językowej powieści – nie jest już tak komicznie. Jednak powieść nadal trzyma poziom i jest świetną kontynuacją dwóch poprzednich tomów. Dostajemy też sporą dawkę rewelacyjnie opisanych miejsc, w których Atticus się pojawia. Autor przedstawia nam bliżej sylwetki innych bohaterów, jak np. wampira Leifa. Innymi słowy – „Między młotem a piorunem” po prostu trzeba przeczytać.

Myślę, że ta część jest skierowana już stricte dla miłośników serii. I co ciekawe, Kevin Hearne pozostawił znowu tak wiele wątków bez rozwiązania, że nie wydaje mi się aby obyło się bez kolejnego tomu.

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Między młotem a piorunem

Seria: Kroniki Żelaznego Druida tom 3

Autor: Kevin Hearne

Ilość stron: 408

Wydawnictwo: Rebis 2011

 Książkę otrzymałam od i zrecenzowałam dla portalu KOSTNICA, serdecznie za nią dziękuje.

Jack Ketchum - Dziewczyna z sąsiedztwa

"Koszmar powinien być tylko koszmarem, rano kiedy się budzimy winien się kończyć, szczególnie kiedy jesteśmy dziećmi"

„Dziewczynę z sąsiedztwa” Jacka Ketchuma przedstawia się jako powieść grozy. Jednak moim zdaniem nie jest nią na pewno, bynajmniej nie w takim rozumieniu jakie znamy. Jest to raczej swoiste studium socjologiczno – psychologiczne społeczeństwa na przełomie lat 50-tych i 60-tych ewentualnie psychologiczny thriller – jakoś nie potrafię zawiesić tej książki pod plakietką „groza”. To pojęcie kojarzy mi się z rozrywką i „zabawą” a tego w tej powieści nie doświadczymy.

Jack Ketchum napisał „Dziewczynę z sąsiedztwa” zainspirowany prawdziwymi wydarzeniami – w 1965 roku w domu 37-letniej Gertrude Baniszewski odkryto zmasakrowane zwłoki 16-letniej Sylvii Likens. Baniszewski miała się opiekować nią i jej o rok młodszą siostrą, jednak tak się nie stało. Opiekunka zmieniła się w oprawcę i przez kilka tygodni torturowała (wraz ze swoimi dziećmi) dziewczynę, aż w końcu doprowadziła do jej śmierci. Można powiedzieć, że wydarzenia opisane w „Dziewczynie z sąsiedztwa” są luźną „wariacją” na temat tych rozegranych w domu Baniszewski – choć nie wiem czy słowo „wariacja” jest na miejscu. Generalnie zrecenzowanie takiej książki jest dosyć trudną sztuką. Ja jednak przyjmę, iż recenzuję i oceniam książkę a nie prawdziwe zdarzenia, dlatego mi będzie łatwiej.

Jest lato roku 1958 roku. Dziwne to czasy, dopiero 4 lata wcześniej zniesiono segregację rasową w szkołach, społeczeństwa nie są tak świadome jak teraz, mówi się: „jeśli rodzic uderzy dziecko, to pewnie dziecko sobie zasłużyło” i każdy pilnuje swojego podwórka. W takich to czasach zaczyna się opowieść dorosłego już Davida Moran'a, który w tamto ciepłe lato miał dwanaście lat i był niewinnym dzieckiem, przed którym świat stał otworem. David nie wiedział, że spotkanie z 14-letnią Meg odmieni tamte wakacje ale także całe dalsze życie chłopca. Meg wraz z chorą siostrą trafiły pod opiekę Ruth Chandler zaraz po tragicznej śmierci rodziców. Okazuje się, że Ruth zaczyna znęcać się nad dziewczynkami a jej głównym celem staje się Meg. Kobieta szczuje na dziewczynkę swoich trzech małoletnich synów a wkrótce dołączają do nich też dzieci z sąsiedztwa... a to prowadzi do tragedii.

Wszystkie wydarzenia obserwujemy oczyma Davida, który mimo że nie bierze udziału w całym tym akcie przemocy, jest jego biernym świadkiem. Świadkiem, którym targają sprzeczne emocje. Świadkiem, który poprzez swoje zagubienie sam stanie się ofiarą. Nie potrafię jednoznacznie ocenić jego zachowania. To były inne czasy - czasy kiedy dorosły był dorosłym a dziecko,  dzieckiem i nikim więcej. Wymagamy od niego przeciwstawienia się ale jest w tej historii przykład dorosłego, który również wydaje się być ślepy, nie bądźmy więc tak surowi w ocenie chłopca.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu „Dziewczyny z sąsiedztwa” miałam ochotę rzucić tę książkę w kąt. Wydała mi się brudna, upaćkana krwią i fekaliami. Powieść jest obrzydliwa, pełna przemocy i ludzkiej głupoty. Czytając ją można odczuć wręcz fizyczny ból. Nie wiem czy to kwestia pióra Ketchuma czy po prostu wybrał taką tematykę, która chwyta czytelnika za serce, ale faktycznie udało mu się stworzyć historię przemawiającą do odbiorcy. Nie można autorowi odmówić umiejętności tworzenia odpowiedniego klimatu. Ja sama czułam się jak David – jak niemy widz i -Bóg mi świadkiem- czułam wstyd! Dlatego chyba tak szybko przeczytałam tę książkę, bo tak naprawdę chciałam jak najszybciej uciec z tamtego domu i tamtej piwnicy. Zastanawiam się jednak czy tylko Meg, Susan i David byli ofiarami? Przecież wszystkie dzieciaki biorące w tym udział tak naprawdę słuchały tylko dorosłego. Z drugiej strony uważam, że coś musiało być nie tak przynajmniej z połową z nich – jak przeczytacie o ich zabawie w „Grę” to zrozumiecie co mam namyśli.

Jeśli mam surowo spojrzeć na książkę jako lekturę to jest to świetna, trzymająca w napięciu i pozbawiona błędów powieść. „Dziewczynę z sąsiedztwa” czyta się szybko i w zasadzie nie można się od niej oderwać, chociaż czasem trzeba bo w człowieku się aż gotuje.

Tak naprawdę polecam tę powieść nie tym, którzy lubią się bać a tym których ciekawią meandry ludzkiej psychiki. Osoby, które wolą czytać lekkie i rozrywkowe książki poczują się nią przytłoczone. Zbyt młody czytelnik może się natomiast nabawić ciężkiego urazu. Zastanów się dwa razy zanim sięgniesz po „Dziewczynę z sąsiedztwa”, jednak kiedy już będziesz miał/a ją w domu wiedz, że nie pożałujesz spotkania "z nią".

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Dziewczyna z sąsiedztwa

Autor: Jack Ketchum

Ilość stron: 300

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc 2011

Książkę dostałam od i zrecenzowałam dla portalu DUŻE KA, serdecznie za nią dziękuję.

Kevin Hearne - Raz wiedźmie śmierć

„Raz wiedźmie śmierć, czyli o tym jak bardzo niebezpieczne bywają kobiety i dlaczego nawet stary druid się ich boi”

Pamiętacie Atticusa O’Sullivana – wiekowego druida o ciele dwudziesto jedno letniego Irlandczyka, posiadającego moc większą niż niejedno bóstwo? Tak! Dokładnie tego samego, który w pierwszym tomie „Kronik Żelaznego Druida” wysłał do chrześcijańskiego piekła jednego z najpotężniejszych irlandzkich bogów, wprowadzając tym samym dosyć spory chaos w krainie Tir na Nóg. O tym jakie konsekwencje przyniosło to w jego życiu mówi drugi tom jego przygód pod tytułem „Raz wiedźmie śmierć”.

Atticus stał się po ostatnich wyczynach bardzo popularny. Wielu Bogów zgłasza się do niego po to by na specjalne zlecenie załatwił tego czy tamtego, przy czym najlepiej żeby zlecającego zostawił w spokoju. No i okazało się, że nikt nie lubi Thora, który okazuje się być bardzo osobliwym przypadkiem. Na domiar złego do jego miasteczka zmierzają bachantki, które mają ochotę urządzić sobie „malutką” orgietkę pod nosem samego druida, no i ktoś jak zwykle czyha na życie jego i jego polskich wiedźmich „przyjaciółek”. W to wszystko zostaje wplątany także rosyjski rabin, oraz grupa kilku demonów – nie może być nudno.

Fabuła jest pokrętna jak spowinowacenia bogów na greckim panteonie. Muszę przyznać, że ledwo nadążałam za wydarzeniami, lecz choć w tej części zapanował spory chaos to nie ustępuje ona pod względem jakości swojej poprzedniczce – jednak więcej tutaj akcji i kombinacji a trochę mniej tego urzekającego dowcipu. Jak w poprzedniej części autor prowadzi zgrabnie wszystkie wątki po to by na samym końcu spotkały się one na jednej drodze i razem doprowadziły do smakowitego i spektakularnego zakończenia. W „Raz wiedźmie śmierć” rozpoczynają się też pewne wątki, które dają pewność iż zostaną rozwiązane dopiero w ostatniej części owej trylogii. A zapowiada się bardzo ciekawie, bo jak myślicie komu przyjdzie wkurzyć cały Asgard?

Polecam tę pozycje wszystkim, którym spodobała się część pierwsza, a dodatkowo jeśli nie boicie się wyklęcia przez nasz polski kościół to będziecie mogli zapoznać się z trochę inną wizją Matki Boskiej, która mi osobiście bardzo przypadła do gustu. A słyszałam, że w trzeciej części będzie jeszcze bardziej bluźnierczo - ha ha ha.

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Raz wiedźmie śmierć

Seria: Kroniki Żelaznego Druida tom 2

Autor: Kevin Hearne

Ilość stron: 400

Wydawnictwo: Rebis 2011

Książkę dostałam do recenzji od portalu KOSTNICA, dziękuję serdecznie.

Raymond E. Feist, Janny Wurts - Córka Imperium

„Kiedy los daje Ci cytryny zrób z nich lemoniadę – czyli o tym jak inteligencją i sprytem można wykaraskać się z najgorszych kłopotów”

Z twórczością Raymonda E. Feist’a spotkałam się wcześniej przy okazji czytania powieści „Lot nocnych jastrzębi”. Jednak „Córka Imperium” to dziecko autorskiego duetu wspomnianego wcześniej pisarza i Janny Wurts. Jestem raczej sceptyczką jeśli chodzi o powieści tworzone przez dwóch autorów, gdyż uważam, że mało który pisarz potrafi z powodzeniem współpracować z innym. „Córka Imperium” to wznowiona przez wydawnictwo Rebis pierwsza część trylogii rozgrywającej się w świecie Kelevanu.

Lord Acoma i jego syn, giną na wojnie. Ich śmierć nie była jednak przypadkowa – rozkazy jakie wydano stanowiły swoistą pułapkę, którą zastawił na nich lord Minwanabi. Jedyną dziedziczką rodu jest siedemnastoletnia Mara. Dziewczę jest niewinne i zupełnie nieświadome tego z czym przyjdzie jej się mierzyć przez następne kilka lat, w ciągu których dojrzeje i zrozumie co to honor, duma i intrygi politycznego świata. Na delikatne wprowadzenie w dorosłość nie ma czasu. Na jej życie czyha podstępny zabójca jej ojca i brata, jednak na arenie politycznej znajdzie się oprócz niego jeszcze kilku wrogów. Na szczęście nasza bohaterka oprócz niewinności posiada także bystry umysł oraz smykałkę do handlu i polityki. Zamiast łapać się w sidła starszych i bardziej doświadczonych przeciwników sama zastawia na nich pułapki a swoją dobrocią zaskarbia sobie sympatię wielu dzielnych osób, które będą jej wiernie towarzyszyć aż do samego końca.

Fabuła wydaje się być dość naiwna, jednak wrażenie jakie po sobie pozostawia wykreowany przez Feist’a i Wurts świat, nadaje tej powieści charakteru. Imperium w jakim dzieją się opisane wydarzenia ma swoje własne tradycje, swoje zwyczaje, obrzędy oraz wierzenia. Bohaterka jest bardzo dramatyczną postacią w której mieszają się wszystkie ziemskie pierwiastki. Mara jest krucha, ale także odważna, na tyle, że nie raz działa na granicy ryzyka. Jest ciepła i pełna miłości, jednak potrafi chłodno kalkulować swoje posunięcia nawet jeśli pionki jakimi prowadzi swoją grę, są ludźmi z krwi i kości. Wszystko to sprawia, że lekka i dosyć prosta fabuła nabiera rumieńców. Myślę, że gdyby ktokolwiek inny zajął się tworzeniem tej powieści to by poległ. Jednak Feist, jako rzemieślnik w swoim fachu napisał książkę na medal, i to złoty. Natomiast Wurts nadała tej powieści, kobiecej i nieco poetyckiej nuty. Innymi słowy zrobiła dobrze twórczości Raymonda Feist’a. Bardzo podoba mi się pisarskie połączenie tych dwojga.

Podglądałam wcześniejsze wydanie tej powieści i muszę przyznać, że Rebis tchnął w „Córkę Imperium” nowe życie. Okładka jest przyjemna dla oka i doskonale oddaje treść powieści. Do tego czcionka, jaką zadrukowane są kartki nie męczy oczu. Książka oczywiście zawiera parę minusów, nie są to jednak wady ani zbyt rzucające się w oczy ani też psujące zabawę z czytania. Moim zdaniem autorzy zastosowali dosyć ciekawy zabieg, mianowicie wprowadzali pewne wydarzenia do treści fabuły jednak wyjaśniali ich wprowadzenie dopiero później co nadawało autentyczności tajemnicy i intrydze zawartej w „Córce Imperium”. Ze swojej strony polecam, ja zakochałam się w historii Mara-anni, która zresztą plasuje się obecnie na początku listy moich ulubionych bohaterek literackich.

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Córka Imperium

Trylogia: Imperium tom 1

Autor: Raymond E. Feist, Janny Wurts

Ilość stron: 380

Wydawnictwo: Rebis 2011

Książkę otrzymałam od portalu Paradoks, dziękuję! Pod tym adresem - TUTAJ - można znaleźć tę recenzję.

Robert Foryś - Z zimną krwią

„Zbrodnia ma wiele twarzy, zatem zapraszam do piekieł, by je poznać”

Książki wydawane przez wydawnictwo Fabryka Słów są specyficzne i mają wyjątkowy klimat. Sama jestem ich wielką fanką, gdyż Fabryka wydaje kilku z moich ulubionych pisarzy np. Grzędowicza, Piekarę i Komudę. Za sprawą powieści „Z zimną krwią” do tego zacnego grona dołączył niedawno Robert Foryś, który wydał już trzy książki nakładem tego wydawnictwa.

Akcja powieści toczy się w kontrowersyjnych politycznie czasach, kiedy to Polska przeżywała rozkwit edukacji i sztuki jednak znajdowała się pod ogromnymi wpływami carskiej Rosji. W Warszawie za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego dochodzi do kilku tajemniczych morderstw, które łączy zostawiany przy trupach medalion z Wielką Nierządnicą. Do miasta zostaje wysłany rotmistrz Hieronim Woyski, którego Familia wytypowała na idealnego kandydata do rozwikłania zagadki tych brutalnych mordów. Pokładane w Woyskim wielkie nadzieje nie są bezpodstawne i wkrótce wpada on na trop… okrutnego szaleńca? Bluźnierczego kaznodziei? Lekarza pozbawionego skrupułów czy też człowieka uwikłanego w polityczne gierki? Któż jest mordercą?

Powieść jest napisana bardzo realistycznie. Świat wykreowany przez Forysia zdaje się nie odbiegać zbytnio od tego co możemy przeczytać w podręcznikach do historii. Jedynie sposób przedstawienia go jest inny – ciekawszy i bardziej przystępny. Język jakiego używa autor wbrew pozorom nie rożni się zbytnio od współczesnego – nie ma w nim niepotrzebnych archaizmów i nie jest wymuszony, przez co powieść czyta się płynnie. Natomiast sama intryga i kryminalna zagadka została rozpisana na piątkę z plusem. Wyjątkowo zarysowane charaktery bohaterów sprawiają, że przez te kilka godzin spędzonych przy lekturze naprawdę „żyjemy” ich życiem. Woyski jest postacią ciekawą – jest błyskotliwy i dumny choć daleko mu do puszenia się. Nie sposób go nie polubić. Jednak mi do gustu najbardziej przypadła postać jego sługi – choć jak wynika z treści książki to Ci dwaj są dla siebie bardziej jak bracia. Czerny, bo tak ma na imię służący i kompan głównego bohatera, to człowiek charakterny i również nie pozbawiony honoru. Nie wyobrażam sobie aby Woyski mógł wybrać sobie na towarzysza kogoś innego, obydwaj uzupełniają się idealnie.

Wydawnictwu jak zwykle należą się brawa za wydanie. Powieść jest „ubrana” w pięknie wykreowaną graficznie okładkę a gdzieniegdzie w książce pojawia się mała rycina „wisielczyków”, która idealnie oddaje klimat „Z zimną krwią”. Polecam!

Moja ocena: 5+/6

Tytuł: Z zimną krwią

Autor: Robert Foryś

Ilość stron: 360

Wydawnictwo: Fabryka Słów 2011

WYNIKI KONKURSU 1

Wyniki już są! Dziękuję za zainteresowanie :) Niestety dziś będzie bez zdjęć bo nie mam czasu naładować akumulatora w swoim aparacie :/ musicie mi wybaczyć i uwierzyć na słowo, że losowanie się odbyło :) Natomiast przy następnych konkursach zadbam o to, żeby mieć wszystko gotowe :)
Więc ZWYCIĘZCĄ audiobooka "Oksa Pollock" jest...

...

...Ola123 :)

Gratuluję! Zwyciężczynię, proszę o kontakt w komentarzu (napisanie swojego adresu mailowego) i na maila: oyl.olivia@gmail.com - proszę podać adres do wysyłki, najlepiej do końca tygodnia - inaczej robię kolejne losowanie! :)
Pozdrawiam Wszystkich! Postaram się zorganizować jeszcze jeden konkurs w tyg. między Świętami a Sylwestrem.

Nick Stone - Król mieczy

„Jeśli 'zabili go i uciekł' to tylko w Miami”

Nick Stone to pisarz znany z powieści „Pan Klarnet”, która została bardzo dobrze przyjęta przez czytelników w Polsce. „Król mieczy” to prequel wyżej wymienionej – tym, którzy jeszcze nie zaczęli swojej przygody z tym autorem, polecam zatem rozpocząć od tej drugiej.

Powieść rozpoczyna się w roku 1980 w Miami, kiedy miasto to stoi u progu ogromnego kryzysu – wciąż rosnąca przestępczość, wszechobecne narkotyki i prostytucja a prawdziwą władzę sprawują tzw. „kokainowi kowboje”, czyli mafia. W ogrodzie zoologicznym zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Na miejsce zostają wezwani członkowie Oddziału Specjalnego Policji w Miami – Max Mingus i Joe Liston. Patolog odnajduje w żołądku denata tajemniczą miksturę oraz pociętą kartę tarota, tytułowego króla mieczy. To, co wydaje się rutynowym śledztwem okazuje się w ostateczności skomplikowaną sprawą, która na zawsze odmieni losy dwóch pospolitych gliniarzy.

Autor rewelacyjnie oddaje realia lat 80-tych, zasady panujące na ulicach oraz te obejmujące wyższe szczeble władzy. Nie ma tu niewinnych i „śnieżnobiałych” bohaterów nieskalanych grzechem. Każdy ma coś na sumieniu, w mniejszym bądź większym stopniu. Moją uwagę przykuły wiarygodne opisy rytuałów przywiezionych wprost z Haiti. Mrok, tajemnica i lekka nuta paranormalności zawitała na karty klasycznego kryminału. Niewątpliwie jest to powieść posiadająca bardzo ciekawą i dosyć charakterystyczną fabułę. Bohaterowie mają silne charaktery, jednak nie są pozbawieni słabości. Co ciekawe, historię a raczej jej fragmenty poznajemy oczami kilku osób i tu muszę wspomnieć o alfonsie Carmine, którego punkt widzenia bardzo mnie zaciekawił. Od początku do połowy książka pochłonęła mnie całkowicie i bez reszty. Później tempo zaczęło przyspieszać, jednak wraz z nim zaczęło się pojawiać bardzo dużo dygresji. Autor wprowadził tak wielu bohaterów i tyle odwołań do ich przeszłości i wspomnień, że sama się dziwię, iż się w nich nie pogubił. Nie pozwalało to niestety w stu procentach skupić się na głównym wątku fabuły i wprowadzało niemały zamęt. Można odnieść wrażenie, iż autor dodał te wszystkie niepotrzebne historie poboczne, abyśmy uwierzyli mu całkowicie. I to właśnie minus tej powieści, choć nie jest to minus dyskwalifikujący.

„Król mieczy” to niezmiernie intrygująca fabularnie powieść, która wciąga w świat pełen przemocy i niebezpieczeństwa. Choć momentami się dłuży to ogromnej liczbie osób z pewnością nie będzie to przeszkadzać. Na pewno nie poznacie tutaj współczesnej twarzy Miami pokazywanej, chociażby w serialu „CSI: Kryminalne zagadki Miami” – Miami Stone’a, to brutalny świat a nie raj na ziemi. Mocną stroną powieści jest jej tło historyczne i na to zwracam Wam szczególną uwagę. Jeśli jesteś czytelnikiem wymagającym, który dodatkowo lubi, kiedy powieść nie ma prostego i szybkiego zakończenia, ta książka jest napisana dla Ciebie. I ostrzegam! Powieść zawiera wiele krwawych momentów, więc warto uzbroić się w mocne nerwy bądź Nervosol.

Moja ocena: 4,5/6

Tytuł: Król mieczy

Autor: Nick Stone

Ilość stron: 672

Wydawnictwo: Zysk i s-ka

Data wydania: 14 czerwca 2011

Książkę otrzymałam od portalu Paradoks, dziękuję! Pod tym adresem - TUTAJ - można znaleźć tę recenzję.

Natomiast pod tym adresem - TUTAJ - można znaleźć recenzję "Króla mieczy" napisaną przez Annę Pawlak również dla portalu Paradoks.

KONKURS 1

Witajcie!!
Z okazji tego, że mamy niedługo koniec roku postanowiłam zorganizować najprostszy z możliwych konkursów. Jeśli macie ochotę na audiobooka ze zdjęcia poniżej wpiszcie "Biorę udział" w komentarzach poniżej. Macie czas do 11.12.2011 do 00.00 - losowanie (własnoręczne) zwycięzcy odbędzie się 12.12.2011  i tego samego dnia lub dzień później ogłoszę wyniki tutaj. Zachęcam więc was do brania udziału. Jeśli ten konkurs się powiedzie następne będą już stricte książkowe - papierowe :)

Kevin Hearne - Na psa urok

„Krew, pot i krew, czyli to co bogowie lubią najbardziej”

Atticus O’Sullivan jest bohaterem trylogii o nazwie „Kroniki Żelaznego Druida”, napisanej przez Kevina Hearne. Cały cykl należy do Urban fantasy. Muszę przyznać, że do tej pory miałam niewielki kontakt z tego typu literaturą, jednak spotkanie z „Na psa urok” było jak najbardziej udane i tym bardziej cieszy mnie fakt, iż niedługo będę miała okazję poznać dalsze losy Atticusa.

Atticus O’Sullivan to dwudziestokilkuletni mężczyzna o aparycji krzepkiego Irlandczyka (mrau!). Jednak skrywa on pewną tajemnicę. Pod powłoką młodego i przystojnego człowieka ukrywa się druid i to nie byle jaki – jest on ostatnim żyjącym druidem, do tego takim, który wzbudza powszechne zainteresowanie. Lata temu przywłaszczył on sobie pewien wyjątkowy miecz i tym samym zaskarbił sobie dozgonną nienawiść boga Celtów, który po latach poszukiwań postanowił wreszcie osobiście stawić się po swoją „zgubę”.

Fabuła powieści rysuje się bardzo prosto jednak taka nie jest. Jeśli wrzucimy do kotła garść magii, szklankę różnego typu Bogów i Bożków, łyżkę humoru i szczyptę akcji, dostaniemy właśnie urok w sam raz na psa. Książka jest bardzo zaskakująca a do tego lekka i dowcipna, dlatego tak szybko udało mi się ją pochłonąć.

Główny bohater jest niesamowicie arogancki ale jest też dowcipny i bardzo dojrzały, co równoważy tę pierwszą cechę. Dzięki temu udało mi się go bardzo polubić, ba! Wydał mi się na równi irytujący co intrygujący a jak wiadomo takie połączenie bywa bardzo… namiętne. Spodobała mi się także jego więź z uroczym wilczarzem Oberonem – ów pies wydał mi się niesamowicie przyjaznym i lojalnym towarzyszem. Mocną stroną powieści są jej bohaterowie – ci pierwszoplanowi jak i drugoplanowi. Natłok Bóstw dodaje tej lekturze pikanterii. Jedyne co mnie drażniło to fakt, iż Bogowie czasem wydawali się zbyt ludzcy. Jednak, któż z nas wie jacy są naprawdę?

Powieść jest szalenie współczesna i czyta się ją bardzo dobrze, zawiera kilka niewielkich błędów, które nie przeszkadzają jednak w jej odbiorze. Co więcej, książka „Na psa urok” naprawdę mnie rozbawiła. Znalazłam w niej kilka cytatów, które już dodałam na listę swoich ulubionych. Kiedy zaczęłam czytać tę pozycję miałam mieszane uczucia, mam jednak wrażenie, że musiałam się przestawić na specyficzny i bardzo luźny styl autora i kiedy wreszcie to pojęłam, powieść zaczęła mi dawać samą radość. Fabuła jest ciekawa, dobrze poprowadzona i dosyć zaskakująca. W treści dużo się dzieje a sytuacja głównego bohatera zmienia się z minuty na minutę.

Jestem przekonana, że pokochacie przygody Atticusa. Polecam „Na psa urok”! Naprawdę jest to powieść, która robi ogromne wrażenie i od której nie sposób się oderwać. Zapewniam, że po przeczytaniu tej powieści będziecie inaczej patrzeć na wrony i psy, każdy prawnik będzie dla Was prawdziwym „krwiopijcą” a ponętne dziewczyny, zaczniecie podejrzewać o opętanie przez jakąś nieznaną wam Boginię.

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Na psa urok

Autor: Kevin Hearne

Ilość stron: 296

Wydawnictwo: Rebis 2011
Książkę otrzymałam od portalu KOSTNICA. Serdecznie za nią dziękuję.

Reyes Calderon - Akta Canaimy

„Nudne cyferki i liczby ubrane w intrygę wszechczasów – teoria spiskowa na najwyższym poziomie”

Reyes Calderon jest doktorem ekonomii i filozofii. Zawodowo zajmuje się polityką dobrego zarządzania i przeciwdziałania korupcji… i pisze książki! Muszę przyznać, że bardzo niechętnie sięgnęłam po powieść owej pani zatytułowaną „Akta Canaimy”. Oczywiście, już nie pierwszy raz przekonuje się, iż nie należy oceniać książki po okładce, treści po informacjach od wydawcy, a pisarza po jego wykonywanym zawodzie. Przede wszystkim byłam przekonana, że ekonomistka i do tego specjalistka od zarządzania i przeciwdziałania korupcji, będzie dobra w pisaniu sobie tylko potrzebnych przemówień i wystąpień jednak daleko jej będzie do piękna płynności języka literatury. Jak się okazuje jednak polityka wcale nie jest nudna, a wszelkie intrygi uknute na wysokich szczeblach władz Światowych Instytucji itp., mogą zostać opisane w sposób przystępny i ciekawy.

Dolores MacHor poprzez totalny zbieg okoliczności zostaje wplątana w intrygę. Nie wiadomo, kto jest zamieszany w tę międzynarodową aferę korupcyjną, wszystko wskazuje jednak na to, że są to ludzie bardzo wysoko postawieni. A jak wiadomo, jeśli nie wiadomo o co chodzi, chodzi o pieniądze. Przy okazji rezolutna Dolores – Lola, jest sędziną. Jako przedstawicielka „ślepej sprawiedliwości”, mimo iż zdaje sobie sprawę z tego jak ogromne niebezpieczeństwo grozi jej i jej bliskim, podejmuje się ona rozwiązania tej zagadki. Choć z początku mamy wrażenie, że pechowa sędzia MacHor wpadła w tę sieć jak mucha w sidła pająka, to z czasem okazuje się, że jej ognisto rude włosy świadczą także o jej charakterze. Jest to bohaterka pewna siebie, władcza a przy tym niesamowicie inteligentna.

Powieść zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Kiedy już w końcu zabrałam się za nią, to nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęły mi się kończyć kartki. Mimo tematyki, jaka jest ukazana w tej powieści, to zagadnienia korupcji, machlojki budowlane i inne tego typu trudne zagadnienia są wyjaśnione przystępnym językiem, tak więc sama treść nie sprawia wielu problemów przy odbiorze. Możecie mi uwierzyć, czytałam wiele książek dotykających błahszych problemów, przez które jednak ciężko było przebrnąć. Ta książka jest inna – ciekawa i treściwa, a przy okazji nie znalazłam w niej ani jednego elementu, który byłby zbędny. Tak żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie twierdze jednak, że książka „Akta Canaimy”, jest prosta w przekazie… o nie! Jest to książka posiadająca ukryte dno, wbrew pozorom opowiada o wielu innych sprawach, niż tylko walka z korupcją.

Brakuje mi jedynie odrobiny serca, które Wydawnictwo Muza mogło włożyć w wydanie tej książki. Wcale nie obraziłabym się na sztywną oprawę, która nadałaby odpowiedniej elegancji i fasonu tak poważnej powieści. Jednak przecież nie to, jak danie jest podane, a to jak jest przyrządzone sprawia, iż możemy dać się ponieść wyrafinowanym smakom i najeść do syta. Dla Pani Reyes Calderon ode mnie głębokie ukłony i brawa! Jednak odradzam Akta Canaimy wszystkim, którzy uważają, że książka ma jedynie bawić, a jej treść powinna być łatwa i lekka. Powieść ta łatwa i lekka nie jest i z pewnością zadowoli wszystkich, którzy lubią używać głowy czytając.

Moja ocena: 5/6

Tytuł: Akta Canaimy

Autor: Reyes Calderon

Ilość stron: 480

Wydawnictwo: Muza SA

Data wydania: Marzec 2011